Met ongeveer 20 vrouwen zijn we in het NatLab. Inderdaad, de groep wordt steeds groter J. We gaan naar de film Honeyland. De Volkskrant typeert de film Honeyland als “een volkssprookje in de vorm van een documentaire”. Nou, sprookjesachtig is het allerminst en zoet ook niet. Wat wij zien is een vrouw, Hatidze, die in grote eenzaamheid leeft van en voor haar bijen in een onherbergzame vallei ergens in Noord-Macedonië. Haar enige gezelschap is haar oude zieke moeder, waar
zij voor zorgt.
Hoewel onvoorstelbaar eenzaam, leeft zij als imker in harmonie met de natuur en haar wilde bijen. Haar leven verandert als er zich op een dag een luidruchtig kinderrijk gezin vestigt naast het huisje waar zij woont met haar moeder en waar zij deskundig en liefdevol omgaat met haar bijenvolken. Hoewel de nieuwe buren door haar worden omarmd en zij hen de kunst van het imkeren – “de helft van de honing voor jou, de helft voor de bijen” – bijbrengt, gaat het toch mis. Als de – overigens straatarme – buren in de gaten krijgen dat honing (veel) geld kan opleveren, en zij zwichten voor het snelle geld, is zowel haar geluk als haar broodwinning voorbij. Naast haar bijenvolk sterft dan ook nog haar moeder. Wat een triestheid. Het einde van de film laat de rotsspleet zien waar Hatidze, bij het begin van de film haar eerste bijenvolk vindt. De honingraten zijn er nog en ze begint opnieuw. We zien het begin van een glimlach.
We zijn er stil van. Velen van ons vroegen zich na afloop van de film af hoe de Macedonische filmers in staat waren geweest om deze indrukwekkende documentaire te maken. Onvoorstelbaar dat er op sommige plekken in de wereld – in Europa nog wel – nog zo wordt geleefd. Zij hebben het ons laten zien. Drie jaar heeft het filmteam deze sterke vrouw in dit onherbergzame gebied gevolgd. Met een juweel van een beeldverslag als resultaat.
Het was weer een topmiddag. Prachtige film en gezellige nazit. Ria en Necla, bedankt!
Marianne
