Onze afdeling is gefuseerd. Dat zal u niet ontgaan zijn. Inmiddels zijn we er een beetje aan gewend. Of niet?
We ontvingen een opinie uit Veldhoven van Frans Hofmeester. Hij stelt zichzelf de vraag of ie last heeft van het Calimero-virus.
ONDERBUIKGEVOELENS?
Of feiten waarvoor aandacht geen luxe is?
Onze afdeling houdt, samen met het gewest, een nieuwjaarsreceptie. (Iedereen trouwens nog een succesvol verkiezingsjaar gewenst.) De locatie is natuurlijk Eindhoven, want soort van centraal. Spreker is een representant van de lichtstad. Hij rept over de organiserende ‘afdeling Eindhoven en omliggende gemeenten’. Hoe leuk het allemaal was – wat ik beaam -wordt de volgende dagen breed uitgemeten in de sociale media. Schrijvers van allerlei slag, onder wie representanten van de medeorganisator, prijzen de afdeling Eindhoven in koor. Ja, dat regionaal optrekken moet echt nog ‘indalen’.
Is deze Veldhovenaar behept met het Calimero-virus? Nou nee. Deze jongen, nou ja… jongen, had geen moeite om in de aanhef vier keer de lichtstad te tikken. Bovendien liggen mijn roots in Den Haag. En Hagenezen hebben bepaald geen last van dit soort gevoelens. Daar is trouwens ook geen aanleiding voor…
En als het over mijn huidige woonplaats gaat: ‘wij’ hebben ASML, met 80% marktaandeel dé wereldspeler op de markt van halfgeleidermachines, nodig om chips te maken. Dus niks te Calimero. Hoewel…. De opperchip was zeer onlangs nog op TV. Met een warm pleidooi om meer geld te stoppen in de regio. Tien minuten duurde het onderwerp, maar de plaats van vestiging kwam niet aan bod. Dit heeft overigens meer te maken met de huidige journalistiek, die niet luistert maar praat. Kom ik nog op terug bij een volgende vererende uitnodiging voor een tweede column.
Terug naar de partij. Met zessen vormen we één regionale afdeling. Daar zullen we aan moeten blijven werken. Dit zullen we uit moeten blijven dragen. ‘n Regio is meer dan de som der gemeentedelen. In de cultuur… op bestuurlijk vlak… in het bedrijfsleven. ASML als directe en indirecte banentrekker voor de regio is daar een fraai voorbeeld van.
Dit is de vijfde PvdA-afdeling waar ik deel van mag uitmaken. Dat heb je als je zo vaak verhuisd. Het patroon bij alle vertoont overeenkomsten.
– We werken hard. Sommigen is geen opdracht te veel. Soms kan daarvoor nauwelijks meer dan het obligate ‘dank je wel ‘ van af.
– We lachen te weinig.
– De plek voor kritiek op anderen is de (rook)pauze, gaat zelden vis á vis.
Dit is geen pleidooi om de vuile was buiten hangen. Daarvan ontgaat mij het nut. Nee, dit gaat over eerlijke interne communicatie.
En laten we vooral onze leden in de watten leggen. Ga naar ze toe. Houd niet alle bijeenkomsten om economische motieven in het Boschdijkse vooronder, maar ga de boer op. Geef ook minder verbaal begaafde leden de kans om UIT te praten. Houd nieuwe gezichten in de gaten als hun eigenaars beschroomd het strijdtoneel van de ALV betreden. Zelf ben ik in dit opzicht ook niet brandschoon. Zo vertrouwde een nu hoog in de hiërarchie gestegen partijgenoot mij toe dat de toenmalige voorzitter (ik dus) geen aandacht aan hem besteedde bij zijn eerste stappen op het Veldhovense rode strijdtoneel.
Tenslotte nog een link naar de storm die recent over ons land raasde. Verwacht dat onze Haagse en Amsterdamse coryfeeën geen Moorlagachtige scheten meer laten. Regionaal zijn we zo maar ’n stuk of veel zetels kwijt.
Dan liever pg’s als Lilian Ploumen die in stilte haar fantastische werk doet met haar steunfonds She Decides voor veilige abortussen, seksuele voorlichting en kraamzorg in arme landen. Was ze in juni ook niet in Eindhoven?
Frans Hofmeester
