We leven in een bizarre tijd.
De wereld staat plotsklap stil. Het Coronavirus beheerst ons dagelijks leven. Niet alleen hier in Brabant, maar in de hele wereld. Het maakt duidelijk hoezeer we als mensen verbonden zijn met elkaar. Hier in Nederland en met de rest van de wereld.
Sommigen van ons worden hard getroffen. Rechtstreeks door het virus of indirect door de (economische) gevolgen hiervan. Veel mensen vechten voor hun leven; familie en vrienden vechten mee. Duizenden mensen zitten in thuisquarantaine, waardoor de sociale contacten wegvallen. Eenzaamheid ligt op de loer. ZZP-ers en ondernemers (groot en klein) zien hun inkomsten als sneeuw voor de zon verdwijnen. De zorgen zijn groot. Het maatregelenpakket van de Nederlandse overheid ook.
Er zijn gelukkig ook veel mooie medemenselijke initiatieven: applaus, veel aanmeldingen om te helpen in de zorg, berenjachten, spandoeken met lieve boodschappen, hulp voor voedselbanken, bloemen enzovoort. Ze geven steun in deze bizarre tijd.
We realiseren ons weer wat cruciale beroepen zijn in onze samenleving. Heeft u het lijstje gezien? Mensen die tijdens deze crisis ons land draaiend houden. Mensen die werken in de zorg, onderwijs, kinderopvang, bij het RIVM, hulpdiensten, medewerkers in de voedselketen, afval- en vuilnissector, openbaar vervoer en de overheid. En niet te vergeten de onafhankelijke journalisten, die ons duiding geven bij het nieuws. We hebben grote behoefte, juist in tijden van een crisis, aan betrouwbare bronnen. Het fake-nieuws tiert welig. Hopelijk weten we na de crisis ook nog wat de cruciale beroepen zijn!
Deze situatie vraagt om solidariteit en persoonlijke betrokkenheid. Ook in onze politieke vereniging. Afgelopen week hebben we onze oudere leden van onze regio-afdeling gebeld. Gewoon om te vragen hoe het met hen gaat. De reacties waren hartverwarmend. Samen sterk concreet in uitvoering zullen we maar zeggen. Maar er is ook solidariteit nodig over onze grenzen heen. Als ik zie hoe moeilijk de strijd tegen het virus in Europa is, terwijl wij beschikken over een goed functionerend gezondheidssysteem, dan houd ik mijn hart vast voor het moment dat het virus om zich heen gaat slaan in delen van de wereld zonder Intensive Care, zonder voldoende toiletten en kranen, zonder voldoende zeep en zonder voldoende ruimte om afstand te houden. In de buitenwijken van veel wereldsteden, in delen van Afrika en in de vluchtelingenkampen in de wereld. Een inferno dreigt. Ik houd mijn hart vast.
Deze crisis maakt opnieuw pijnlijk duidelijk hoe ongelijk de welvaart verdeeld is in onze wereld. Er is nog een lange strijd te gaan. We gaan strijdbaar voorwaarts!
En ondertussen blijf gezond en let een beetje op elkaar!
Lieve groeten,
Mary Fiers
